Kiedyś i dziś. Szwajcaria w mojej głowie

Szwajcaria. Miałam trzy lata, kiedy dowiedziałam się, że istnieje Szwajcaria.

Był ciepły, letni dzień. Siedziałam w kuchni przy stole i nagle zobaczyłam TO. Do pomieszczenia wszedł mój tata z dzieckiem na rękach. Z dziewczynką, na oko w moim wieku. „To jest Olivia”, uśmiechnął się do mnie, po czym zwrócił się do małej i zaczął coś mówić w tajemniczym, nieznanym mi języku.

Dopiero po chwili wytłumaczono mi: Olivia to wnuczka naszej sąsiadki. Nasza sąsiadka ma męża Szwajcara. Olivia przyjechała do babci ze Szwajcarii. A teraz możecie się razem pobawić.

Przez wiele lat miałam stałe wyobrażenie o Szwajcarii. Na myśl o tym kraju w mojej głowie pojawiały się czekoladowe monety od pani sąsiadki, jej wnuczka, która odwiedzała ją w wakacje i której polski stawał się z roku na rok coraz lepszy. Góry, jodłowanie. Z czasem dołączyły do tego stereotypy: zegarki, banki, czekolada i krowy na pastwiskach.

Co pojawia się w mojej głowie dzisiaj? Co pojawia po prawie dwóch latach życia w Szwajcarii?

Przede wszystkim, moja Szwajcaria to Zurych. To jedyne miasto, jakie tak naprawdę znam. Weekendowe odwiedzanie Lugano, Lozanny, czy Bazylei się nie liczy.

Mój Zurych to nie Grossmünster, ani Sankt Peterskirche. Mój Zurych to Hardbrücke, Badenerstrasse, Zürisee i Langstrasse. Kluby, bary, kawiarnie, promenada nad Jeziorem Zuryskim. To w takim miejscu czuję ducha miasta. To właśnie tam kraj mojej emigracji jest wypełniony ludźmi. I tu łamie się kolejny stereotyp o Szwajcarach. Że nudni, monotonni i hermetyczni. Owszem, niektórzy tak. Niektórzy.

Jednak, z drugiej strony, coś w tym jest. Kiedy obserwuję Szwajcarów na co dzień (w sklepie, na ulicy, na kursie tańca), kiedy patrzę na moich znajomych, przychodzi mi na myśl, że coś ich wszystkich łączy: oficjalny wyraz twarzy. Oficjalne przywitanie, oficjalne „co słychać?”, oficjalne pożegnie, oficjalne trzymaj się, dziękuję i do zobaczenia. Nie, nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek spotkała nieuprzejmego Szwajcara, bądź Szwajcarkę. Nawet nie dawno, kiedy na ulicy zostałam zaczepiona przez człowieka, który prosił mnie o pieniądze i spotkał się z odmową (zła ja), usłyszałam w odpowiedzi „miłego wieczoru”. Zurych kipi uprzejmością i porządkiem. I wyrazami twarzy jak od linijki. A co się za nimi kryje? To już trochę wyższa szkoła jazdy.

W ciągu prawie dwóch lat mieszkania tutaj nie spotkałam nikogo, kto by narzekał na standard życia. I ja ze swoją pensją niani na niepełen etat, nie narzekam. Czasem jednak czuję się tu jak w bańce mydlanej. Nie do końca podoba mi się to uczucie. Owszem, cenię sobie wygodę i poczucie bezpieczeństwa, o kóre sama się wystarałam. Z drugiej strony, świat to nie bajka. Świat to nie Zurych. Jest jeszcze tyle do zrobienia. Nie chcę o tym zapominać.

Zastanawiam się, ile można stwierdzić po prawie dwóch latach mieszkania w Zurychu? Chyba nie wiele. Z jednej strony czuję się tu zadomowiona. Z drugiej nadal „pretty new” i wiem, że czeka mnie jeszcze sporo niespodzianek. Tymczasem siedzę sobie w mojej bańce mydlanej, gdzie muzyka gra. Na szczęście wychylam z niej głowę.

Wpis powstał w ramach letniego projektu Klubu Polki na Obczyźnie.

Zdjęcia: Zurych Badenerstrasse, Bullingerplatz, Hardbrücke